گله داری در ایران توسط عشایر ایجاد شد و بعدها به تدریج در میان روستائیان، پرورش گوسفند و بز مرسوم گشته است. چون در طول تاریخ بیشتر پرورش دهندگان، نیازهای غذایی، پوشاک و سکونت خود را از تولیدات گوسفند و بز تامین نموده و انتظار عاطفی و اقتصادی آنان از گله داری، رفع کلیه نیازهای معیشتی مطابق با زندگی شبانی و روستایی خودشان بود لذا در ایران در طول تاریخ، انواع گوسفند و بز به صورت چند منظوره بهره برداری می شدند. این نوع دیدگاه متأسفانه باعث شد تا نژادهای گوسفند ایرانی در جهت رشد صفات خاصی پیشروی ژنتیکی چندانی ند