آدرس مقاله:


چکیده:
بشر امروزی با دستکاری خود خواهانه طبیعت، بقا و سلامت خود و زیست بوم را بیش از پیش به خطر افکنده است. گرچه بکارگیری تکنولوژی ها و انواع مواد شیمیایی و دست ساز بر کمیت تولید افزوده ، اما بحرانی برای کیفیت بوجود آورده است. برای جلوگیری از وقوع چنین معضلاتی، کشاورزی ارگانیک با رویکردی پست مدرن ، سلامت انسان را کانون توجه خود نموده است. کشاورزی ارگانیک «یک سیستم مدیریت تولید کل نگرانه» است که بر اساس تعریف فائو (FAO) ، در آن از سموم و کودهای مصنوعی، پساب و فاضلاب، موجودات GMO (گیاهان و جانوران دستکاری شده ژنتیکی)، مهندسی زیستی و تشعشعات یونی (پرتوهای یونیزه کننده) استفاده نمی شود. در این سیستم، دام و طیوری که تولید گوشت،شیر، تخم، و... می کنند، نبایستی از آنتی بیوتیک و هورمونهای رشد استفاده کنند. در این سیستم مدیریتی، آلودگی هوا، آب و خاک به حداقل رسانده می شود و سلامتی و بهره وری لازم و ملزوم مجموعه انسانی، حیوانی و گیاهی است.
هدف اولیه و دراز مدت کشاورزی ارگانیک سلامت انسان و سپس حفظ محیط زیست است که آن خود نیز سلامتی انسان را در پی دارد. در این سیستم هر چیز که تباهی و نابودی منابع طبیعی را به همراه داشته باشد از کشاورزی ارگانیک فاصله می گیرد.